پخش زنده
امروز: -
شب ضربت خوردن امام علی (ع)؛ شبی غمبار در تاریخ اسلام
شب نوزدهم ماه رمضان، یادآور یکی از غمانگیزترین رویدادهای تاریخ اسلام است؛ شبی که مولای متقیان، حضرت علی (ع)، در مسجد کوفه ضربت خورد و تاریخ را با مظلومیت خود متحول کرد.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیمای مازندران، شب نوزدهم ماه مبارک رمضان سال ۴۰ هجری، یکی از تلخترین و غمانگیزترین شبها در تاریخ اسلام بهشمار میرود. این شب، مصادف با ضربت خوردن مولای متقیان، حضرت علی (ع)، در مسجد کوفه به دست ابن ملجم مرادی بود؛ حادثهای که قلب همه مسلمانان جهان را به درد آورد.
شبی آکنده از معنویت و عبادت
امام علی (ع)، بهعنوان پیشوای عدالت و نماد انسانیت، همیشه شبهای ماه رمضان را با عبادت، راز و نیاز با خداوند و یاد فقرا سپری میکرد. شب نوزدهم رمضان نیز از این قاعده مستثنا نبود. مولای متقیان پس از افطار سادهای که شامل شیر، نان و نمک بود، برای اقامه نماز و شبزندهداری به مسجد کوفه رفت. امام در آن شب حال و هوای خاصی داشت و با زبان دعا و نیایش، حالتی معنوی و روحانی به خود گرفته بود. ایشان در لحظاتی از شب میفرمودند: «به خدا سوگند که دوست دارم خداوند شهادتم را در این شب مقدر کند.»
لحظهی ضربت خوردن
هنگامیکه حضرت علی (ع) برای اقامه نماز صبح در محراب مسجد ایستاده بود و پیشانی بر خاک مینهاد، ابن ملجم مرادی، که در پی اجرای نقشهای شوم بود، با شمشیری زهرآلود بر فرق مبارک امام ضربه زد. این ضربه چنان سنگین بود که امام با همان حال فرمودند: «فزت و رب الکعبه» (قسم به پروردگار کعبه که رستگار شدم). این جمله نشان از اوج رضایت امام از حرکت در مسیر الهی و آمادگی ایشان برای لقاءالله داشت.
واکنش مردم کوفه
با وقوع این حادثه، مسجد کوفه در شوکی بزرگ فرو رفت. مردم با چشمانی اشکبار به سمت محراب دویدند و امام را غرق در خون یافتند. امام علی (ع) در حالی که بهشدت مجروح بودند، دستور دادند که با ابن ملجم نیز با عدل و انصاف رفتار شود و تأکید کردند: «اگر زنده ماندم، خودم درباره او تصمیم خواهم گرفت و اگر شهید شدم، تنها یک ضربه به قصاص وارد کنید.»
بازگشت به خانه و روزهای پایانی حیات
حضرت علی (ع) را پس از این حادثه به خانه منتقل کردند. ایشان در این ایام آخر، همچنان به تربیت امت، وصیتنامهنگاری و ارائه درسهای بزرگ اخلاقی و انسانی پرداختند. امام در این لحظات نیز تأکید داشتند بر پرهیز از تفرقه، عدالتخواهی و پایبندی به تقوا.
شب ضربت خوردن امام علی (ع) و اهمیت شب قدر
شب نوزدهم ماه مبارک رمضان، علاوه بر یادآوری واقعهی تلخ ضربت خوردن امام علی (ع)، یکی از شبهای قدر است که در فرهنگ اسلامی جایگاه ویژهای دارد. شب قدر، شب نزول قرآن و شبی سرشار از برکت، رحمت و مغفرت الهی است. این شب فرصتی گرانبها برای راز و نیاز با خداوند و طلب عفو و بخشش است.
در این شب بزرگ، اعمالی همچون قرآن به سر گرفتن، استغفار، دعا برای مومنین و توجه به معانی عمیق زندگی توصیه شده است. رسول اکرم (ص) در مورد اهمیت شب قدر فرمودهاند: «هر کس شب قدر را به عبادت بگذراند و گناهانش بخشیده شود، خداوند او را از جهنم دور خواهد کرد.»
مصادف شدن شب نوزدهم با شب قدر، مسلمانان را به تأملی عمیق در معانی الهی و راز و نیاز فرا میخواند. این شبها فرصتی است تا با روحی خالص و قلبی فروتن، در برابر خداوند ایستاده و از او طلب مغفرت کنند.
واقعهی ضربت خوردن امام علی (ع) در چنین شبی نیز بر اهمیت آن میافزاید، چرا که عدالتخواهی، تقوا و بندگی خالصانه این امام بزرگوار در این شبها از یاد نمیرود. راز و نیازهای شبانه در شبهای قدر، یادآور ارزشهای والای انسانی است که امام علی (ع) در طول حیات خود برای تحقق آنها تلاش کرد.
این شبها، فرصتی است برای بازگشت به معنویت، تفکر در مسیری که طی میکنیم و همزمان تعهد به بهبود خود و زندگی پیرامونمان. شب قدر شبی است که درهای رحمت الهی به روی بندگان باز است و تقدیر سال آینده انسانها رقم میخورد.
زینب دیوارگر گزارش می دهد
نظر شما